Μια συγκινητική μαρτυρία του γιατρού Maurice Soustiel για τους Σεφαραδίτες της Θεσσαλονίκης. Ένα βιβλίο που έχει ήδη λαμπρή πορεία στη Γαλλία.

"Χτυπώντας το κουδούνι, ο ταχυδρόμος σηματοδοτεί το ξεκίνημα αυτού του βιβλίου το παγωμένο ετούτο πρωινό του χειμώνα του 2003. Τα ελληνικά γραμματόσημα και οι σφραγίδες πιστοποιούν την προέλευση του δέματος: Θεσσαλονίκη. Το παραλαμβάνω υπογράφοντας το δελτίο. Επιδόθηκε στον παραλήπτη, σύμφωνα με την καθιερωμένη έκφραση. Ο αποστολέας είναι μια κάποια Πωλέτ Μ. η οποία συστήνεται, στο γράμμα που το συνοδεύει, ως φίλη της Ραχήλ Σουστιέλ που απεβίωσε λίγους μήνες νωρίτερα. Στις τελευταίες της επιθυμίες με ορίζει παραλήπτη αυτού του κιβώτιου, που έχει το σχήμα ενός κουτιού παπουτσιών και μου φαίνεται αρκετά βαρύ. Ο χρόνος κυλάει προς τα πίσω, προς εκείνη την επίφοβη στιγμή όπου ανασηκώνεται το πέπλο που καλύπτει την ταυτότητά μου. Στην ουσία, δεν τη γνωρίζω και πολύ τη Ραχήλ. Για τον πατέρα μου, Ζοζέφ Σουστιέλ, ήταν η ξαδέλφη, η μοναδική που σώθηκε από τους συγγενείς οι οποίοι παρέμειναν στη Θεσσαλονίκη. Για μένα, ήταν "η Ραχήλ, η ξαδέλφη από τη Θεσσαλονίκη" και τίποτε άλλο, μια ηλικιωμένη κυρία που γελούσε συνεχώς και που μιλούσε ένα σωρό γλώσσες, Γαλλικά, Τούρκικα, Ελληνικά κι εκείνα τα τραγουδιστά Ισπανικά που μόνον ο πατέρας μου καταλάβαινε".

Με τα παραπάνω ξεκινά ο γιατρός Maurice Soustiel το βιβλίο του -ή καλύτερα την αφήγησή του "Λεωφόρος Ωσμάν 146"- προσπαθώντας να βάλει λόγια στη σιωπή, την σιωπή "εκείνη που κληρονομήσαμε, ο Μωρίς, εγώ και χιλιάδες άλλοι απόγονοι Σεφαραδιτών Εβραίων που γεννήθηκαν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο". Μια "κατάθεση ψυχής" γραμμένη με σεμνότητα και αγωνία μαζί για μια ιστορία το κουβάρι της οποίας δεν έχει ξετυλιχτεί ακόμη πέρα για πέρα, εκείνη των Σεφαραδιτών της Θεσσαλονίκης.

Brigitte Peskine, από τον Πρόλογο